A więc... Albo może przypomnijmy jeszcze nagrody i parę słów do wyjaśnień:
Wygrany one-shot wstawiony bd na bloga z podpisem kto jest autorem ^^; zwyciężczyni zamawia one-shota z zakładce: Zamawianie one-shotów. Proszę pamiętać, że nie piszę +18, na wszelkie inne jestem otwarta. Zobowiązałam się też odwiedzić blogi osób biorących udział w konkursie (lista blogów do odwiedzenia zostanie zweryfikowana nieco później). Mam też skomentować każdy wpis jaki pojawił się na blogu zwycięzcy. No to wszystko jasne ^^.
A więc wygrała Tytania Scarlet oraz Angela S! Mamy egzekwo ! Gratuluje kochane :), napisałyście fantastyczne prace, bardzo mi się podobały, nie liczyłam małych błędów :)).
A oto zwycięskie prace:
Tytania Scarlet napisała:
,,Przeżyjmy ostatnią przygodę"
Jej myśli były obłąkane. Patrząc w falę morza. Każda sekunda była udręką, zimna barierka od molo, wprawiała ją w dreszcze. Ból w sercu był nie do zniesienia. Myśląc, że na serio będzie musiała ich opuścić nie będzie łatwe. Podróżowali oni, przez dobre dwa lata... Kochali, żyli, pili... Tak bez końca.
Lecz każda powieść, musi mieć swój koniec. Przez tyle tych lat, nie znalazła ukochanego, z którym dzieliłaby tajemnicę, zawsze uważała, że życie z kimś ,,obcym'' jest udręką dla kobiety. Ale tak nie było. Blondwłosy falowały, biała sukienka z błyszczącym brokatem oraz cieniutką pelerynką, wyglądała cudnie nocą. Jej ostatnią nocą spędzoną w tym mieście. W którym wszystko się zaczęło. Łzy które chciała powstrzymać, były nieuniknione, dzień w którym miała poznać swój mały świat, zniknął niczym łza z oka. Amnezja może być rzeczą okropną. Jej przyjaciółka, która cierpiała na to samo, odnalazła wspomnienia. Jak się okazało... Niewinna i pełna emocji dziewczyna, była w poprzednim życiu, tancerką, która w wieku 15 lat, osiągnęła tak wiele. Ciekawiła ją, swoja własna przyszłość. Kim była? Pytanie. Odpowiedź. Gdzie ją znajdzie? Zacisnęła swe oczęta, usta wykrzywiła w wąską linię, tarcza księżyca oświetlała całe miasto. Gwiazdy promieniały, a także odbijały się w morzu. Tyle lat, na nic...
Pamiętała jak, obudziła się przed brzegiem morza, jej stopy były mokre od wody, która opadała i znikała. I tak w kółko. Wiatr. On jest przyczyną. Kiedy się obudziła, miała pustkę w głowie, dziurę której nie załatałaby tak łatwo. I wtedy... Podróżując po świecie, odnalazła swojego ,,pierwszego" przyjaciela, małego, jedynie sięgającego jej do łydki, białego z dużym jak marchew nosem... Bałwanka.
Zastanawiała się, jak go nazwać, ale było jeszcze jedno pytanie:
Czy on, będzie chciał z nią zostać?
Poszła, zostawiając stworzonko same. Smutny bałwanek, zaczął za nią podążać, łatwe w prawdzie to nie było, iż znalazła go nad jeziorem. Koło lasu. Kochała spędzać czas na świeżym powietrzu, włosy jej bladły, skóra jaśniała, oczy mieniły, a sama robiła się zdrowsza. Bladsza cera, która teraz odbiła się w jezioro. Bałwanek którego znalazła po drugiej stronie, został tam najpewniej, choć nie wiedziała, że czai się koło niej, pokonuje najwyższą trasę. Myślała. Po kim po odziedziczyła brązowe oczy i blondwłosy. Cerę bez piegów, bez pieprzyków. Ładną i zgrabną figurę. Wzięła kamień, i rzuciła nim prosto w jezioro. Zaśmiała się, widząc, że kamień odbija się. Ale stracił już swą grawitację i wpadł.
Poczuła ciarki na plecach. Przeraźliwie się bała, iż słyszała odgłosy z tyłu. Z krzewów. Dotknęła swojego prawego uda, gdzie znajdował się bicz. Nie chciała używać magii. Nie chciała jej wykorzystywać z takiej głupoty.
Zaczęło się zbliżać, nie odwracała się. Z każdą chwilą, czuła przerażenie. Ciary które przeszły na jej twarz. Ból w gardle. Motyle w brzuchu.
I cyk!
Patyk się złamał. Musiała zachować zimną krew. Stworzonko już było przy jej plecach... Gdy nagle... Blondynka odwróciła się panicznie. A to, że była na skale, a i za nią, było głębokie jezioro. Stało się, machnęła się, w czasie upadku spróbowała się czegoś złapać. Udało się. I czego się złapała? Nóżki małego stworzonka. I...
Chlust.
***
Pamiętała to, za każdym razem, kiedy przypominała sobie, kiedy znalazła jej małego towarzysza. Jej serce ocieplało się natychmiast. Ale zostało jeszcze jedno.
Jak go nazwała?
Plue. Jej towarzysz dostał imię na ,,P" zaśmiała się, widząc jak jej piesek, fika na poręczy. Trzymała go, nie mogła puścić. Kochała go. Z całego serca! Szepnęła mu raz do uszka, że kocha go z całego serduszka!
Ale teraz, wracając do prawdziwej historii jej, i jej przyjaciół.
*II*
Po tym jak poznała Plue. Znaczy nadała mu imię. Rozpłakała się. Na myśl... Że ktoś ją może pokochać równie, jak ona niego. Idąc tak przez kraj Fiore. Minęły 2 miesiące. Przystanęli przy rzece. Kochała wodę. Po prostu, znalazła się w niej. I w niej przebywała. Rozebrała się do naga. I wskoczyła do niej. No cóż miała poradzić? Nie kapała się tydzień, iż chodzili smętnie po pustyni, a w ruchomych piaskach, raczej by się za dobrze nie wyszorowała. Rzeczka płynęła. A ona i jej partner, natknęli się na drzewo. Dąb, który przykrywał swym cieniem rzekę. Podpłynęła bliżej, przyciągając białe stworzenie. Ucieszona faktem, że cień był, a gorąco było. Spoglądając na drzewo. Odkryła coś niesamowitego. Okropną kreską, co scyzorykiem zostało wyryte, pisało "Lucy Heartfilia", spodobała jej się nazwa tej dziewczyny. Postanowiła jej używać. Gdyż nie miała nawet imienia! Nic nie pamiętała. I to było problemem. Pustka która przytłaczała jej głowę. Nic!
Nagle w wodzie, zobaczyła... Ciemną plamę. Dużą czarną plamę, która zaczęła się rozjaśniać z każdą chwilą. Po chwili, z "plamy" wyszło coś, a raczej ktoś! Niniejszym, nagi nastolatek, który miał z 19 lat góra. Czarne włosy, i czarne oczy, dwa kolczyki nad prawą brwią. Dziwaczny wyraz twarzy. Lucy, jak już tak się nazwała. Nie zawstydziła się ani trochę. Ten usiadł na drugim brzegu, na przeciwko niej, zasłaniając swe ciało wodą. Podał Heartfilii dłoń i przywitał się.
-Nazywam się Musica.-Odparł. Dłoń która była wystawiona w stronę blondynki, zaczęła drgać. Dziewczyna zauważywszy to. Chwyciła ją monotonnie. Nie odlepiając wzroku od jego twarzy. Na której nie było krzty rumieńca. Kobieta zaczęła rozmyślać, czy przedstawić się mu? Słowo ,,Tak" przezwyciężyło. Odpowiedziała równie monotonnie:
-Jestem Lucy Heartfilia. Co cię tu sprowadza?-Dodała pytanie, zanurzając się w wodzie. Mężczyzna się zawahał. Delikatnie zaczął przyglądać się jej twarzy. Delikatne rysy na twarzy. Blondwłosy, a także brązowe oczy. Jego wzrok, zjechał na dłoń, która była wystawiona. Na niej widniał jakiś niewyraźny tatuaż. Czarnowłosy, westchną ciężko, przymrużył oczy. I odpowiedział:
-Jestem tu razem z przyjaciółmi, mamy misję do spełnienia.-Rzekł odwracają wzrok. Nagie ciało kobiety, nie było dla niego czymś, czego już nie widział. Widywał kobiety już takie. Ale zawsze w łożu. Kiedy uwodzicielskimi słowami, mówił ,,Kocham cię" później to słowo przeradzało się w ,,Nie znam cię". Pamiętał ile kobiet przez niego płakało. Ile kobiet zemsty... Pragnęło.
-Przyjaciółmi? Ile ja za to bym dała...-Stwierdziła z lekkimi rumieńcami. Miała Plue, to prawda, ale chciała mieć przyjaciół, z którymi pogada, podzieli się tajemnicami... I takie tam. Ale nigdy to się nie zdarzyło. Może się zdarzyło, ale jej cholerna pamięć jest... Jak słoik, którego nie odkręcisz siłą. Mężczyzna zaśmiał się. Pomyślał, że dziewczyna jest samotną dziewicą, która uciekła z domu bogatego rodzica...
-Serio? Mogę uraczyć cię moimi.-Ne wiedział co go skusiło do wypowiedzenia tych słów. Nigdy nie był tak miły dla osoby nieznajomej. Może jej nagie ciało go skusiło? A może po prostu było mu... Smutno?
*III*
Stało się. Jej marzenie spełnione.
Zapoznana z jego przyjaciółmi, nie wiedziała, jak mu dziękować. Nawet Plue, który zaprzyjaźnił się z małym ,,kosmitą" o nazwie Gotfierd. Lucy poznała Haru i Elie.
Pokochała ich. I kiedy opowiedziała im o swojej i Plue misji... Chcieli jej pomóc!
I tak, ruszyli w swą podróż.
Haru, białowłosy o fioletowych oczach mężczyzna. Dzierżący Rave. Oraz dąży do znalezienia pięć sztuk świętego kamienia Rave. Elie to też, na amnezję "chorująca" osoba. O brązowych włosach i brązowych także oczach. Rozpłakała się ze szczęścia. Myśląc, że podróż przyniesie jakieś dobre skutki. Tak naprawdę, myliła się. Najbliższej była z Musicą, którego poznała na początku, nie żywiła do niego wielkiej przyjaźni, lecz on, uważał ją, za kogoś więcej...
Minął rok... i sześć miesięcy.
Stało się tyle rzeczy..
Elie odzyskała wspomnienia, jej prawdziwe imię to Resha Valentine. Haru umarł, iż pokonał króla Lucia Raregroove. Hamrio (Prawdziwe imię Musicy) oraz Lucy, postanowili zostawić Elie samą, iż wyparła się. Jak chciała, tak i oni zniknęli. Ale był jeden problem. Lucy nadal nic nie pamiętała. I płakała z tego powodu. Mówiła Musicy, że nie musi już pomagać, bo pewnie ma lepsze zajęcia, ale ten... Sprzeciwił się.
***
Idąc tak przez nowe otoczenie. Przez nowe miasto... Nową przygodę, którą kontynuowali tylko oni. Miasto Magnolia. Tam mieli zamieszkać na jakiś czas. Szli dopiero przez las. Musieli jeszcze przejść góry. A łatwe to nie było. Lucy miała największe trudności... Bo jej buty zostają zniszczone. Kamienie wbijały się w jej blade stopy, które zaczęły przesiąkać szkarłatną krwią. Ale nie chciała męczyć chłopaka. Wiedziała, że ma słabą cierpliwość, przynajmniej tak mówiła jej Elie, choć nigdy nie ukazał Lucy tej strony. Zmęczona, popatrzała na Plue, który siedział na barkach Musicy. Ta patrzała na jego skórzana kurtkę, czyli plecy.. Nagle on się zatrzymał i odwrócił się do niej. Popatrzał na jej bladą twarz. Od razu do niej jak najszybciej podbiegł, patrząc na jej zamglone oczy.
-Lu...cy!? Dlaczego nie powiedziałaś?!
-Nie chciałam cię martwić!
-Martwić?! Toć się zawinęłaś, zawsze się o ciebie martwię głuptasie! Ale teraz! Na plecy!-Rozkazał.
-Słucham?
-Idiotka. Na moje plecy. Poniosę cię.-Powiedział cicho, ale zobaczył, że dziewczyna mdleje. Zaniepokojony złapał ją w ostatniej chwili. Posadził ją z trudnością na plecy. I szedł dalej. On... Zakochał się w niej. W jej odwadze, wyglądzie... Charakterze. W wszystkim! Kochał kiedy wiatr muskał jej włosy, wyglądały niczym jedwab. Na jej brązowe oczęta, które naturalnie połyskiwały. Kochał ją całą! Lecz nie wiedział, i on nie wiedział, że ona czuje to samo... Lecz... Jej przyszłość. Była całkiem inna.
***
Przyjście gór, nie było łatwe. Blizny zostaną mu do końca życia. A zadrapania zniknął jak najpewniej po jego weselu. Ale zrobił to dla niej...
Kiedy, przechodził przez małą szczelinę, a mało co, nie otarł się o śmierć. Krople krwi poleciały w przepaść. I wtedy odkrył jasne światło. Koniec gór. A... Ruiny. Ruiny miasta Magnolii. Gdzie nie gdzie trupy mieszkających tu ludzi. Ziemia była pokryta szkarłatem. Szramy, blizny, itp... Były na ludziach. Czy była tu wojna?
Wręcz przeciwnie.
Rada, tak zwana. Zniszczyła miasto... Magia zakazana. Ale magowie właśnie, wyparły się. I tak właśnie rozpoczął się bunt.
Magowie, przegrali.
A gildia o nazwie Fairy Tail.
Została uwięziona w lochach.
Hamrio patrząc na to z obrzydzeniem. Myślał jak Rada może być okropna. Wiedział o niej, bo też mieszkał w Fiore. Przemierzając przez ruiny, natką się na wielkie zdjęcie z ramką, oczywiście całe w krwi, i szyba od zdjęcia, dmuchnął w zdjęcie, by kurz się oddalił. Na górze ramki, widniał tytuł "Fairy Tail" i pokazano młodą 3-generacją Fairy Tail. Młodzi ludzie. Gdzieś tak po 11-13 lat, jego wzrok natknął się na chłopca z różowymi włosami, który obejmował ramieniem dziewczynkę o blondwłosach i brązowych oczach o znajomej twarzy... Jego ciało zaczęło drgać. Wręcz się trząść. A co jeśli, został tylko jeden krok, by odkryć jej tajemnice? Czyli wspomnienia!? Bał się, że ją straci. Lucy przypominała mu Melody, którą kiedyś kochał. Wręcz nie wiedział, co o tym myśleć. Puścił zdjęcie i nadepną na nie, tak, że powstało jeszcze większe pęknięcie. A po chwili... Poczuł ciężar na głowie, i widział już tylko ciemność.
*VI*
Leżał w brudnej, zakrwawionej oraz zapleśniałej celi. Kurze wirowały wokół jego nieprzytomnej twarzy. Pajęczyna przecierała się przez najmniejsze szparki więzienia. Okno które było zakneblowane, nie wydawało z siebie drobinki światła. Pleśń walała się po całym więzienie. Już nie wspomnąć o brudzie, który wydawał się zakrwawiony, i tak było. Kurz, pleśń, i brud, to wszystko zmieszane z krwią.
Musica budził się już. Okropny zapach, dusił jego od zewnątrz. Zbierało mu się na ruchy wymiotne. Ale powstrzymywał to. Rozejrzał się dookoła, nie zaznaczał ani ukochanej, ani Plue. Zaczął panikować. Wołać i krzyczeć. Do jego celi, podszedł jakiś strażnik i to nie zwykły, to był Biały Rycerz Arcadios. Czarnowłosy mag metalu, spojrzał na niego z obrzydzeniem. I zawołał.
-Gdzie jest Lucy i Plue!?-Zapytał z złością. Jeżeli coś by im się stało, nie wybaczyłby sobie. Obiecał Haru, przed jego śmiercią, że zaopiekuje się nimi. Nawet Elie, ale ta... Woli być sama. Arcadios jedynie prychnął. Ale odpowiedział.
-Ta dziewczyna i ten bałwan? Bałwan został zabity! A dziewczyna.... Ah, zostanie zgwałcona i zabita. A ciebie czeka egzekucja.-Zaśmiał się. Musica miał nerwy. Denerwował się. Choć myślał, że Biały Rycerz kłamie co do Plue. Ale bał się o ukochaną. O Lucy. Pod nieuwagą rycerza. Ścisnął spróchniałe kraty, i pędem zaczął je wyrywać. Rycerz zaczął przeszywać jego palce skrawkami miecza. Może i sprawiało to ból czarnowłosemu. Ale robił co musiał i CIACH. Kraty upadły, a lewo żywy Hamrio, za resztą sił, zaczął biec, wiedział, że nie pokonałby Rycerza. Biegł ile sił w nogach. Po drodze natknął się na cele, w której była gildia... Fairy Tail. Cali brudni, głodni, poharatani. Musica usłyszał charakterystyczny głos Rycerza, chwycił klucze do celi gdzie byli członkowie Fairy Tail. Otworzył ją, i schował się. I to... Za Natsu Dragneel'em który miał ochotę krzyczeć "Coś tu za jeden!?" ale Musica zakrył mu usta. Zdezorientowany rycerz, przebiegł z koło celi. Nie zwracając na nich uwagi. I teraz, czas na pytania. Odezwał się różowowłosy.
-Ktoś ty!?
-Hamrio Musica. A co?
-Kim jesteś?!-Wydarł się Gajeel.
-Hamrio Musica, już mówiłem.
-Nie oto chodzi!-Powiedziała Levy.
-Jesteście uparci. Jestem Hamrio Musica, dawny członek drużyny Rave, przyjaciel Haru Glory, Elie Valentine, oraz Lucy Heartfilii. Magiem metalu.-Rzekł. I nagle wszyscy dostali zamglenia. Czego nie zrozumiał. McGarden zaczęła łkać wraz z Mirą, a Natsu nie wiedział co myśleć.
-Możesz powtórzyć ostatnie imię?-Zapytała pełna nadziei Erza Scarlet, która zaczęła płakać.
-Lucy Heartfilia.
-Nie....Niemożliwe!-
-O co chodzi?-Zapytał znudzony. Ale martwił się. Z każdą chwilą, mogło być coraz gorzej...
-Lucy... Ona umarła... 4 lata temu... Czy ona...-Szepnęła Levy, która zaczęła łkać, na samą myśl, o śmierci przyjaciółki. Krew biła się z jej łzami...
-Posłuchajcie, Lucy, tą którą znam, jest blondynką o pięknym czekoladowych oczach. Cierpi na amnezję. A l e teraz muszę iść!-Powiedział wybiegając. Otworzył drzwiczki od celi i po prostu.... Wybiegł, zostawiając samych zrozpaczonych magów....
*V*
Czuł okropny chłód. Dążąc do samego końca dolnych schodów. Wiedział, że
ona tam będzie. Takie było jego przeczucie. Kawałki zimnych jak lód
kamyków, wbijały mu się w stopy, teraz czuł, jaki ból zastała Lucy rano,
choć teraz, on stracił rachubę czasu. Idąc tak. Nareszcie się natknął
na cele. W których boli najgorsi złoczyńcy. Nagle usłyszał przerażony
krzyk. Zaczął biec. Potykając się o nie równe kafelki. Pomieszczenie w
którym się znajdował. Było ciemne, tylko pochodnie rozświetlały
,,pokoik". Miał już tyle blizn, bolało go jak cholera, złapał się za
wyrostek, nie przerywając biegu. Kolejny krzyk. Który był głośniejszy i
wyraźniejszy. Nareszcie znalazł, miejsce pobytu ukochanej. Była w
brudnej celi. Raniono ją nożami różnego typu. Np. Tasakiem. Nie mógł
patrzeć na to okropne zdarzenie. Jak najszybciej używając magii. Wbił
się do celi. Ochraniając Lucy przed kolejnym atakiem. Nóż wbił mu się w
ramię. Usłyszał cichy jęk Lucy.-M...usica...-Szepnęła a z jej ust poleciała stróżka krwi. Strażnicy którzy ją bili, zatrzymali się na chwilę. Co dziwne, wybiegli z...Celi. Zostawiając ich samych, może coś knują?
-Przepraszam... Musi..ca.!-Zaczęła płakać przytulona do niego. Bała się, ale także, wiedziała, że to jej wina, bo to przez nią jest ranny. Lecz on tak nie myślał...
-Lucy, musimy iść. I płacz już. Musimy uciekać!-Powiedział Musica, wstając. Ale Heartfilia się nawet nie ruszyła. Już chciał zapytać o co chodzi, ale wyprzedziła go.
-Ja.... Pamiętam.... Zostanę tu... Z nimi...-Szepnęła płacząc. Czarnowłosy nie mógł uwierzyć. Kochał ją, a ona chciała go zostawić. Chciał jej to wybić z głowy, już zaczął do niej podchodzić. Gdy nagle do celi, wpakowali się strażnicy, z pistoletami, magia broni. Zaczęli strzelać. Hamrio przytulił Lucy, tak aby kulki od pistoletu jej nie zraniły. Przerażona Heartfilia, nie wiedziała co robić. Nie było już ratunku... Dla Musicy. Zaczął mdleć. A dziwnym trafem, straż ponownie wybiegła. Kulki które wbiły się w plecy czarnowłosego, stworzyły duże szramy, a krew pryskała jak z gejzeru. Odezwała się blondynka:
-Musica.. Proszę nie...-Szepnęła płacząc. Tak bardzo się bała go stracić. Nagle on, zaczął coś mówić.
-Lucy.-Szepnął i wtulił się w nią. Pod jej nie uwagą, zaczął stwarzać metalowy pierścionek. Kobieta zaczęła ponownie płakać. Po chwili, czarnooki pochylił się nad nią i...Pocałował ją. Zdziwiona nie wiedziała co robić, mimo to, odwzajemniła pocałunku. . On był kimś więcej niż przyjacielem. Kiedy skończył muskać jej wargi. Popatrzał na jej zakrwawione wargi. Teraz na czerwone oczy. Złapał ją za prawą dłoń, gdzie widniał znak gildii Fairy Tail. Wsunął jej pierścionek na palec i rzekł.
-Wyjdź za kogoś, kto będzie miał czarne oczy, jak ja...-Szepnął i opadł na jej uda. Umarł.
-Musica? Mu-mu-musica!! MUSICA!!!!!!!!-Wykrzyknęła płacząc. Wtuliła się w jego ciało. Płacząc. Nagle do pomieszczenia ponownie weszli strażnicy.... Już mieli ją zabić... Ale... Ogień. Lód. Miecze. Wiatr. Metal. Woda. Widziała tylko to.
*VI*
I minął miesiąc. Lucy Heartfilia, zapadła w śpiączkę. Członkowie Fairy Tail, nie mogli przestać płakać. Ale w końcu się uspokoili. Całe szczęście. Jeszcze jedna ważna i dziwna rzecz. Magia. Ona znów została przywrócona. Oto wytłumaczenie, dlaczego została zakazana... Księżniczka stała się psychopatką, i zabiła swojego ojca, czyli króla Fiore. Jak się później okazało...Król żył, tylko, że zamknięty wraz z Fairy Tail, w tej samej celi. Udało im się uciec. I tak księżniczka, dokonała własnej egzekucji. Odcinając sobie głowę.
Lucy się obudziła. Wszyscy znów płakali... Ale ona się nie odzywała. Nadal miała przed oczami zmarłego Musicę. Ale, co lepsze. Król gwiezdnych duchów, zwrócił życie Plue, zamykając go w kluczu. Dzięki temu, Heartfilia mogła znów być z swoim starym partnerem. Ale na Hamrio, nie było już ratunku. Zorganizowano bal. Dla tych, którzy pomogli znieważyć księżniczkę. Miał się odbyć za kilka dni.
A blondynka... Zaczęła odżywać. A co lepsze, dogadywać się z przyjaciółmi. Dowiedziała się, że rzekomo zmarła na misji z Natsu, Grayem, Erzą, Wendy, Happym i Carlą. Wpadając do morza.
Wcześniej należała do gildii Fairy Tail, od 7 dobrych lat. Wychowała z Natsu, Happy'ego. Itp. Wszystko było dobrze. I to się liczyło.
*VII*
Bal się już kończył. Lucy była odziana w piękną białą suknię, która połyskiwała niczym gwiazdy na niebie.
Uciekła z sali bankietowej. I skończyła na molo.
I tak, skończyła opowiadać swą historię...
Chciała cofnąć czas... Co prawda, nie kochała Musicy, ale zrobiłaby wszystko dla niego, przykładem jest to, że spełni wolę ,,przyjaciela'' i ożeni się za czarnookiego mężczyznę. Z jej zamyśleń, wyrwał ją znajomy głos. To był...
-Dlaczego jesteś tutaj sama?-Zapytał opiekuńczy głos Natsu Dragneel'a, jej przyjaciela z dzieciństwa. Żałowała, że tyle straciła, a co konkretnie? Kontakt. Miała z nim tak dobre relacje...
-Hah, dobre pytanie...-Zaśmiała się. Czarnooki podszedł do niej i ją przytulił. Przeszły ją ciarki. Już dawno nie czuła takiego ciepła...
-A jednak cię znalazłem...-Szepną jej do ucha. Oddalił się, i podał jej dłoń. Blondynka popatrzała na niego zdziwiona.
-Zatańczysz?-Zapytał. Bez skojarzeń, podeszła bliżej, chwyciła jego dłoń. Swe ręce umieściła na jego szyi. On na jej talii. I choć brakowało jej Musicy, nie mogła żyć przeszłością.
Przetańczyli razem, całą noc.
A Angela S stworzyła to:
"Przypadek? A może przeznaczenie?"
"Na pewno nie! A w
życiu się na to nie zgodzę! Po moim trupie! Prędzej wskoczę pod pociąg
albo powieszę się na sznurówkach niż się na to zgodzę!"
Takie myśli przewijały się przez głowę dziewczyny idącej pospiesznym krokiem, prawie biegiem, przez zatłoczoną ulicę Magnolii.
"Po
jaką cholerę miałam się przeprowadzić do tej zapyziałej dziury!??!!
Żeby co!? Żeby ni z tego ni z owego oświadczono mi że wychodzę za
mąż?!?!?! Chyba oni wszyscy mają coś nie tak pod kopułą!!!"
Szła nie zwracając nawet uwagi na ludzi przechodzących obok niej., mimo że sama zwracała na siebie sporo uwagi.
Ubrana
była cała na czarno. Czarne, długie glany, Czarne obcisłe spodnie oraz
czarna skórzana kurtka. Ciemny makijaż kontrastował z jasna karnacją i
długimi blond włosami. Duże oczy koloru czekolady zasłaniała przydługa
grzywka, która podnosiła się i opadała przy szybkim chodzie.
"Po
moim trupie wyjdę za faceta, którego nawet na oczy nie widziałam! Nie
chce na razie wychodzić za mąż! Do cholery mam dopiero 20 lat!!!! Nie
chcę zakładać teraz rodziny! Chcę podróżować do cholery! Zwiedzać świat a
nie zmywać gary i prać skarpetki!!!"
Szybkim krokiem nie
patrząc na nikogo weszła do najbliższego baru. Warknęła pod nosem na
tłum ludzi znajdujących się w środku i usiadła przy ladzie.
-Czystą.-poinformowała barmana o swoim zamówieniu i odgarnęła grzywkę z oczu.
"Na trzeźwo nie dam rady."
Dostała
swoje zamówienie. Chwyciła kieliszek i bez ceregieli przechyliła go i
wypiła. Lekko się skrzywiła czując ten nieznośny smak alkoholu za
którym nigdy nie przepadała. Szczerze to dziewczyna była stanowczym
przeciwnikiem alkoholu. Niestety była tak zdenerwowana i zagubiona że
pierwsze o czym pomyślała gdy wybiegała z domu było "Jak nic się
najebie".
-Jeszcze raz.-powiedziała do barmana wskazując na pusty kieliszek.
"Jak to się stało, że tak skończyłam? " zadała sobie pytanie i automatycznie na nie odpowiedziała znając odpowiedź już od dawien dawna.
"To
wszystko przez to z jakiej rodziny jestem. Czy na serio dużo chcę? W
końcu od zawsze robiłam to czego ode mnie oczekiwano. No dobra. Prawie
zawsze. Ale dlaczego akurat muszą wpieprzać się w moje życie miłosne,
które i tak i tak jest do dupy!?"
Kolejny kieliszek. Później kolejny i następny.
"Walić ich wszystkich! Jeżeli myślą, że wyjdę za mąż to się grubo mylą!"
Zapłaciła za swoje zamówienia i wyszła z baru.
Szła
powoli. W głowie jej szumiał już spożyty alkohol utrudniało to łapanie
równowagi. Z kieszeni kurtki wyjęła telefon i skrzywiła się widząc
ilość nieodebranych połączeń. 47. Z czego większość była od ojca.
Warknęła na cały otaczający ją świat i skręciła w uliczkę prowadzącą do
parku. Gdy tylko się w nim znalazła od razu usiadła na murku od fontanny
i bezmyślnie zaczęła patrzeć na kamienną rzeźbę przedstawiająca dwa
łabędzie.
-Życie jest do chrzanu.-warknęła sama do siebie .
-Taaaa-usłyszała głos obok.
Wystraszona
odwróciła wzrok na "obcego". Przed nią stał wysoki, dobrze zbudowany
chłopak i delikatnie uśmiechał się do niej. Zdziwiona i speszona
przyglądała mu się zza grzywki. Zmierzyła go od góry do dołu i
stwierdziła jedno.
"Skubany przystojny jest."
-Co robisz tak późno sama i to w takim miejscu?-spytał siadając obok niej
-To raczej ja powinnam spytać.-warknęła na niego.
"Owszem jest przystojny... ale nie będę mu się od razu spowiadać. Ja nawet typa nie znam."
Chłopak
wcale nie zraził się ostrym tonem dziewczyny i najzwyczajniej na
świecie się do niej uśmiechnął. Ona zaś poczuła że miękną jej nogi.
"Z pewnością jak bym stała to bym padła. Jezuuuu jaki cudny uśmiech!"
-No więc? Co tutaj robisz?-spytał jeszcze raz.
-Pogrążam się w dennej egzystencji czy coś.-mruknęła.-A ty?
-Tak sobie spaceruje. Wiesz... niezbyt przyjemny dzień.-westchnął i przeczesał palcami prawej dłoni przydługie różowe włosy.
-Nie ty jeden miałeś dzień do dupy.-tym razem to ona westchnęła odgarniając grzywkę i pokazując duże czekoladowe oczy.
-A co się stało?-spytał parząc na nią ciemnozielonymi oczyma.
"Głupia! Nie mów nieznajomym o swoich problemach."
-Ojciec
podjął bardzo ważną decyzję, która powinna należeć tylko do
mnie.-powiedziała mimo że rozsądek mówił jej że obcym się nie ufa.
-Mój tak samo.-zaśmiał się różowowłosy
-Czasami
zastanawiam się dlaczego nie mogę sama za siebie decydować, a życie
układa mi ktoś inny.-powiedziała to co przyszło jej na myśl. Już nie
przejmowała się że chłopak siedzący obok jest dla niej całkowicie obcy.
Miała to gdzieś. W końcu i tak i tak się więcej nie spotkają, więc czemu
nie miała by z kimś o tym porozmawiać.
-Czasami tak się
zdarza. Najgorsze jest to gdy ktoś decyduje o tym z kim masz spędzić
reszte życia.-westchnął chłopak a dziewczynę zatkało.
-Ojciec zmusza mnie do małżeństwa.-wypaliła i spotkała zdziwiony wzrok chłopaka.
-To ... tak jak... mnie.-mówił spokojnie przyglądając się jej czekoladowym oczom, które wpatrywały się w niego z ciekawością.
-To
oboje mamy przewalone.-zaśmiała się i wstała.-Muszę już iść. Miło było
cię poznać.-uśmiechnęła się. Odwróciła się od niego posyłając mu jeszcze
jeden uśmiech i zaczęła iść we własnym kierunku.
-Czekaj! Jak masz na imię?!-zapytał gdy już była z dobre dziesięć metrów od niego.
-Lucy!-odkrzyknęła i zaśmiała się
-Miło było cie poznać Lucy! Jestem Natsu!-uśmiechnął się do dziewczyny i także ruszył w swoim kierunku.
_+_+_+_
-Lucy! Szykuj się! -krzyknął starszy blondwłosy mężczyzna czekając na córkę w wielkim salonie.
-Idę
już!-odkrzyknęła dziewczyna. I wyszła z pokoju. Ubrana była w długą
sukienkę koloru niebieskiego ze sporym dekoltem odsłaniającym sporą
część dość dużych piersi. Na nadgarstkach miała pełno czarnych i
srebrnych bransoletek. Na ramiona zarzuciła czarny żakiecik, a mała
torebkę koloru również czarnego przewiesiła przez ramię. Włosy spięła w
koka pozwalając grzywce opadać na oczy, a niektórym kosmykom wystawać z
koka. Oczywiście nie odpuściła ciemnego makijażu, a także na złość ojcu
nie ubrała żadnych eleganckich butów. Wręcz przeciwnie. Ubrała takie
buty, które w żadnym stopniu nie pasowały jej do sukienki. Czarne glany,
które miała na sobie wczoraj.
Podeszła do ojca i uśmiechnęła się kpiąco.
-Idziemy!-powiedział blondwłosy mężczyzna i wyszedł z domu wraz z córką. Wsiedli do białej limuzyny i odjechali.
_+_+_+_
Już od kilku minut czekali w salonie u jej przyszłego teścia.
"Durna sukienka."-pomyślała blondynka, czując jak materiał ogranicza jej swobodę ruchów.
Do
wielkiego pokoju wszedł czerwonowłosy mężczyzna w czarnym garniturze.
Lucy przyglądała mu się spod blond grzywki z zaciekawieniem. Czerwone
włosy, ciemno zielone oczy i delikatnie opalona skóra. Gdzieś widziała
takie oczy ale nie mogła sobie przypomnieć gdzie.
-Witam
serdecznie!-mężczyzna uśmiechnął się do blondyna w brązowym garniaku i
jego córki, a gdy zobaczył buty dziewczyny uśmiechnął się jeszcze
szerzej.
-Ty pewnie jesteś Lucy.-podszedł do niej i uściskał,
czym zdziwił dziewczynę.-Twój tata dużo o tobie opowiadał ale sam
chciałem wypytać cię o kilka rzeczy.-usiadł na przeciwko niej.-Słyszałem
że skończyłaś najlepsze liceum w stolicy z wyróżnieniem.
-Owszem.-przytaknęła znudzona.
-Szkoda że mój syn aż tak dobrze się nie uczył.-westchnął mężczyzna.-Jesteś na drugim roku studiów prawda? Jaki kierunek?
-Turystyka. Dodatkowo studiuję humanistykę.-odpowiedziała.
-Ciekawe.-wymamrotał pod nosem czerwonowłosy.
-Jaką muzykę lubisz dziecko?-spytał poważnie a dziewczyna myślała że zakrztusi się śliną.
"Okłamać go czy nie?"
-Rock i metal... szczególnie alternatywny.-powiedziała zgodnie z prawdą.
-Tak
jak mój syn. Macie podobne gusta. On także studiuje turystykę. Chce
zwiedzać świat. I także słucha tego samego gatunku muzycznego co ty. I
wiedzę że tak jak on, ty również nie przepadasz za "eleganckimi
rzeczami".-zaśmiał się robiąc cudzysłów i wskazując głową na czarne
buty.
Dziewczyna delikatnie uśmiechnęła się.
-Owszem. Wolę się inaczej ubierać. Ale rozumie pan... wypadało przyjść w sukience.-uśmiechnęła się.
-Jesteś ciekawą osobą Lucy i cieszę się że ktoś taki zostanie moją synową.-powiedział a dziewczyna zmarkotniała.
"Cholera. Małżeństwo. Prawie zapomniałam."
-O mój syn wrócił.-powiedział mężczyzna gdy usłyszał jak drzwi wejściowe zamykają się z hukiem.
Do pomieszczenia wleciał rówowowłosy chłopak ubrany w czarne spodnie, czarną koszulkę i czarne glany.
-Tato!!! Ile razy mówiłem że...-nie dokończył gdy zobaczył kto na niego się patrzy.
Dziewczyna odgarnęła pospiesznie grzywkę z oczu by móc przyjrzeć się chłopakowi, zaś on wpatrywał się oniemiały w blondynkę.
-To... ty!-wykrzyczeli oboje.
-Natsu... to Lucy. Twoja narzeczona i przyszła żona. -poinformował czerwonowłosy uśmiechając się do syna.
"O matko! Cofam wszystko co kiedykolwiek o nim powiedziałam gdy nie wiedziałam że to on!"
-Hej.-uśmiechnęła się blondynka, a różowowłosy odwzajemnił gest.
-Chodź Jude! Wypijemy coś!-zaśmiał się czerwonowłosy mężczyzna i wraz z blondynem wyszli z pomieszczenia zostawiając parę samą.
-To...-zaczęła blondynka ale chłopak jej przerwał
-Cieszę
się że to ty.-powiedział co zdziwiło dziewczynę.-Bo widzisz ojciec
opowiadał mi o mojej przyszłej żonie... z tego co słyszałem jesteś
bardzo inteligentna. Dodatkowo jesteś bardzo ładna.-zarumienił się.
-Dziękuję.-powiedziała z różowymi policzkami.
-Chyba nie będę narzekał na przyszłość.-zaśmiał się.
-Ja też.-lekki uśmiech przyozdobił twarz dziewczyny.
-Szczerze to... praktycznie wcale się nie znamy... ale mimo to cieszę się że to ty. W końcu spodobałaś mi się już wcześniej.
Dziewczyna zaśmiała się.
-Spodobała ci się dziewczyna, która wczoraj zapiła w barze i rozmawiała z nieznajomym w środku nocy w parku?
-Spodobała
mi się dziewczyna, którą widziałem już kilka razy na uczelni, na
mieście, wczoraj w barze i wczoraj w parku. Miałem wcześniej zagadać
ale sama wiesz... nieoficjalnie byłem zaręczony.-uśmeichnął się do nie.
-To dlaczego wczoraj do mnie podszedłeś?-spytała zaciekawiona.
-Sam nie wiem... byłem ciekawy.
-Czego?
-Ciebie.
"A to ciekawe... Przypadek? A może przeznaczenie?"
__________________________________________________________________________________
Pozdrawiam :*, proszę o napisanie mi na e-maila adresy waszych blogów, abym mogła trafić ^^.
